Ih…
Buuu…
Bu ne?
Bak! Gördün mü?
Çocuklar bir şeyleri işaret etmeye 12 aylıkken başlarlar. Pencereden dışarı bakarken gördüklerini, kitaplarda gördüğü şeyi, odadaki eşyaları tek tek göstererek ebeveyninin söylemesini ister. Amacı ebeveyninin gösterdiği şeyi söymesini sağlamak olup ayrıca her şeyin bir adı olduğunu keşfettiği bir dönemdir. İşaret etme, çocukların merak etmeye ve öğrenmeye hevesli olmaya başladığını gösteren en güzel somut örnektir. 18 aylık olduğunda işaret etmenin bir anlamı daha vardır artık: “Bak! Gördün mü?”
👉🏾 uçan kuşu?
👉🏾 mama yiyen kediyi?
👉🏾 giden kamyonu?
👉🏾 ağlayan çocuğu? gibi.
Bu şekilde çocuklar ebeveynine “birlikte bir konu üzerine odaklanıp karşılıklı etkileşimde kalarak keyifli bir an paylaşalım” sinyali göndermiştir. Bunu anlayıp harekete geçen ebeveyn ise çocuğunun dil gelişimine inanılmaz katkı sağlar. Normal gelişim içinde işaret etmede olduğu gibi ebeveyn-çocuk ilişkisinin gelişimine ebeveynin olduğu kadar çocuğun da yön verici olduğu görülür. Ancak yukarıdaki işaret etme örneğinde olduğu gibi ya çocuk işaret ETMİYOR ise ne olur? Yukarıda bahsettiğim karşılıklı etkileşim bir türlü başlamaz ve ebeveynin çocuğunun dil gelişimine yönelik katkısı tüm çabalarına rağmen sonuçsuz kalır. Bu süreç uzayıp giderse “atipik gelişim” özellikleri gösteren çocukların ebeveynleri adını koyamadıkları sorunlar yumağı ile bizi bulurlar. Ebeveyni kaygılandıran sorunlar uzman desteğiyle birer birer çözüme ulaşır. Ebeveynler de çocuklarıyla hayalini kurduğu anne-çocuk-baba ilişkisini geliştirmeye başlarlar 💜
“Bir ÇOCUK değişir, DÜNYA değişir”💚